Zwangerschapstest

Een zwangerschapstest. Gek hoe een simpel streepje op een teststaafje zo’n impact op je kan hebben. Eén streepje maakt een wereld van verschil. Het verschil tussen zwart of wit, dood of leven; vreugde of verdriet. Als ik eraan denk voel ik de weerstand alweer opkomen.

De test

Je gaat naar de winkel, kijkt om je heen of niemand het ziet, pakt zo onopvallend mogelijk een zwangerschapstest uit het schap en – de beveiliging verdenkt je al bijna van winkeldiefstal – rekent af zonder oogcontact met de caissière te maken. Daarna snel naar huis. Na een onrustige nacht maak je met trillende handen het doosje open en met klotsende oksels voer je de test uit. En hoewel je het aan zag komen, is het toch een klap als na 5 minuten slechts één streepje verschenen is. Als verdoofd blijf je daar staan. En je voelt je onnozel omdat je je toch weer gek hebt laten maken door je hormonen en je gedachten met je op de loop hebt laten gaan.

Dan pulk je de plastic houder met je nagels open, haalt de teststrip eruit en houdt die op alle mogelijk manieren tegen het licht om te zien of er niet toch een heel vaag tweede streepje te zien is. Je blijft maar turen totdat je je uiteindelijk afvraagt of je je ogen soms zo getraind hebt dat je het teststreepje zelf op het teststripje kunt zien zitten.

Daarom staat er in de bijsluiter dus dat je de test na het aflezen gelijk weg moet gooien. Heel belangrijk! Gooi hem niet in de badkamerprullenbak, maar in de kliko, of beter nog, in de ondergrondse restafvalcontainer en bel het liefst daarna meteen de gemeente om hem direct te laten legen.

De uitslag

Een zwangerschapstest is positief als het tweede streepje verschijnt, hoe dun ook, maar dan wel binnen 5 minuten (of de tijd die de bijsluiter aangeeft). Als daarna alsnog een tweede streepje ontstaat is hij toch negatief. Het komt dus nogal nauw. Maar hoe nauw precies?

“Misschien werken die testen bij jou niet,” zei mijn man weleens als ik weer eens een negatieve test had. Nou, misschien werkten ze inderdaad niet bij mij. De keren dat ik wel een vaag tweede streepje had (binnen de tijd), was er op de echo – ja, ik weet hoe de verloskundigenpraktijk er vanbinnen uitziet, “gefeliciteerd,” zeiden ze als je belde dat je een soort van positieve test had, ‘nou,’ dacht ik dan, ‘laten we de echo nog maar even afwachten.’ De echo. Daar was niets op te zien. Waarna het ritje naar de gynaecoloog volgde, waar de inwendige echo en het bloedonderzoek de niet-zwangerschap bevestigden.

Gelukkig was er de derde keer iemand zo verstandig om me op dezelfde dag als het bloedonderzoek ook een thuistest te laten afnemen. Daardoor kwam onomstotelijk vast te staan dat de thuistest vals positief was. Waar ik bij de eerste tweede keer nog was uitgegaan van een vroege miskraam – want hoewel dat niet bevestigd was, was dat ook niet uitgesloten -, stond nu vast dat de test vals positief was. En als die test vals positief was, wie zegt dan niet dat dat die eerste twee keer ook zo was.

Naar mijn ervaring geven die thuistesten dus niet meer dan een indicatie. Een zwangerschap kan alleen vastgesteld worden door middel van een echo of bloedonderzoek, of – als de vrouw in kwestie niet wist dat ze zwanger was – door de geboorte van het kind.

De interpretatie

Vriendinnen zeiden weleens dat ze het knap vonden dat ik het uitvoeren van een zwangerschapstest zolang kon uitstellen. Maar daar was niets moeilijks aan. Het was gewoon de angst voor teleurstelling die me daartoe in staat stelde. Er was een balans met aan de ene kant het onzekere vermoeden van een zwangerschap en aan de andere kant de mogelijk zekerheid van een niet-zwangerschap.

Ik hield de hoopvolle onzekerheid lang vol. ‘Hoe langer ik wacht met testen, hoe overtuigender positief de test straks eventueel is,’ dacht ik dan, maar op een gegeven moment sloeg de balans door; dan verkoos ik de zekerheid boven de onzekerheid en deed ik met angst en beven de test. Die was dan natuurlijk weer negatief. Of vaag. Of in elk geval niet duidelijk positief. Maar de gedachte ‘misschien heb ik wel te vroeg getest’ was nooit ver weg. Mijn cyclus was onregelmatig, dus ik wist maar nooit of er in de periode van wachten misschien op een later moment toch een prille zwangerschap ontstaan was. En zo kunnen je gedachten dus zomaar spelletjes met je gaan spelen. Geef er nog een geestelijke draai aan met ‘zonden’ ‘de duivel’ ‘geloof’ en/of ‘karaktervorming’ en de chaos is compleet.

De waarheid

Een tijdje geleden luisterde ik naar een preek. Het ging over het vasthouden aan wat God gesproken had, met nota bene Gods belofte aan Abraham over nageslacht als voorbeeld. “Wat heeft God tegen jou gesproken?” Wat heeft God tegen mij gesproken? Ik herinnerde me weer hoe ik op de ochtend dat ik voor het eerst een zwangerschapstest deed wakker werd met het lied ‘Al zal de vijgenboom niet bloeien.’

Hoewel het me teleurstelde dat de test vervolgens negatief was, verbaasde het me niet. Maar ik was er vanuit gegaan dat dat alleen voor die keer gold. Wat als dat God daarmee had willen zeggen dat Hij voor mijn leven een andere bestemming heeft dan het fysieke moederschap – iets wat nu wel heel voor de hand liggend lijkt; een bestemming waarbij de wijnstok weliswaar geen vrucht draagt (vergelijk Psalm 138:3 met Habakuk 3:17-19), maar waarbij God mij toch kracht geeft om dansend door het leven te gaan.

De toekomst

Het bijhouden van mijn cyclus. Het elke 5 minuten naar de WC gaan om te kijken om je menstruatie nog steeds uitgebleven is (om later tot de conclusie te komen dat er geen eisprong was geweest). Het creëren van de idealen omstandigheden voor het ontstaan van een zwangerschap. Het gestrest raken over of je niet gestrest bent. Het wachten, het hopen, het wanhopen. Die #&@%$! zwangerschapstesten. Had het me bespaard kunnen blijven? Ik weet het niet.

In elk geval verdienen de producenten van zwangerschapstesten geen geld meer aan mij. En ik ben bezig om met God over die muur te springen, ook al lijkt dat soms meer op klimmen, vallen, opstaan en opnieuw beginnen.

Foto: Baby photo created by rawpixel.com – www.freepik.com