Parachutespringen met God

De deur gaat dicht. Het vliegtuig komt in beweging. Waar ben ik aan begonnen? Nog voordat we ook maar een meter in de lucht zijn denk ik: ‘Shit, ik ga het niet durven,’ meteen gevolgd door de gedachte dat ik niet degene wil zijn die terugdeinst.

Waar ben ik aan begonnen?

Mijn instructeur houdt me de hele weg naar boven aan de praat. “Zijn we nu op 9000 voet?”, vraag ik als de eerste springers zich klaar maken om het vliegtuig te verlaten. “Nee,” zegt hij terwijl hij me zijn hoogtemeter laat zien, “we zijn op 5000 voet.” Ik slik. Nu al zo hoog en we moeten nog naar de 13.000 (4 km). Ik besluit zo lang maar van het uitzicht te genieten, terwijl ik zijn niet al te interessante vragen beantwoord. We passeren de 9000 voet. Met elke persoon die eruit springt voel ik het vliegtuig lichter worden. Ik slik nog een keer als we boven de wolken komen.

Vlak voordat het moment daar is, snoert hij me aan en opeens voel ik me veilig in zijn nabijheid en kalmeer ik van zijn ontspannen ademhaling. Als nooit te voren ervaar ik hoe het is om niet alleen te zijn in je angst. Één “are you ready?” later donderen we met een noodvaart naar beneden. Mijn maag gaat alle kanten op. Ik schreeuw alles bij elkaar. Ik houd niet op totdat we terug aan de grond zijn. Misschien had ik hem toch moeten vertellen dat ik hoogtevrees heb.

Één “are you ready?” later donderen we met een noodvaart naar beneden

Na een minuut vrije val opent de parachute zich met een ruk. Ik hap naar adem. Shit, wat zitten we nog hoog. Texel is mooi van boven, maar echt genieten van het uitzicht lukt me niet. Hij haalt alles uit de kast om het me naar de zin te maken. “Vind je het leuk om door een wolk te gaan?”, vraagt hij, maar ik, nauwelijks uit mijn woorden komend, antwoord: “nee, ik wil gewoon zonder gekkigheid naar beneden.”

De landing is zacht. Ik blijf uitgestrekt liggen. Dat hij nog onder me ligt en de parachute nog op de grond moet zien te krijgen merk ik niet. Ik heb gewoon even de tijd nodig om op adem te komen.

Emotionele achtbaan

De echte emotionele rollercoaster moet dan nog beginnen. De ervaring niet alleen te zijn in mijn angst was zo geweldig; ik was er zo diep door geraakt dat ik een week in de wolken was en mijn emoties een vlucht namen. Toen daarna het besef kwam dat het maar éénmalig was en van voorbijgaande aard, sloeg de euforie om in wanhoop.

De euforie sloeg om in wanhoop

Hoe moest ik me ooit weer zo veilig en geborgen voelen? Hoe kon ik ooit verder leven zonder die tastbare nabijheid? Alles voelde zo leeg en zinloos. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik had geen hoop meer. Ik denk dat de nabijheid van de instructeur me iets liet ervaren van wat ik vroeger als kind van mijn ouders gemist heb. Even was alles perfect; 10 seconden was mijn wereld compleet. En toen was ik het weer kwijt. Mijn emoties raakten in een vrije val. Ik heb me nog nooit zo verdrietig, zo angstig en zo leeg gevoeld. Ik heb gehuild. Ik heb geschreeuwd: “God, help! Jezus, red me!” Er leek maar geen einde aan te komen. Ik dacht echt dat ik emotioneel te pletter ging vallen. Ik dacht dat ik al te pletter gevallen wás.

Daar, in mijn diepste nood, begon ik te danken. Voor de zorgzame mensen om me heen. Dat ook dit voorbij zou gaan – ik me niet altijd zo zou blijven voelen. Dat God er ook is als ik Hem niet zie of voel. Het lijkt wel alsof ik die tandemparachutesprong en alles wat het bij me losmaakte nodig had om op een plaats te komen waar Hij me eindelijk kon bereiken. Bij het loslaten van mijn onvervulde kinderwens ervoer ik God al als een trooster in mijn verdriet. Nu leerde ik Hem leren kennen een geruststeller in mijn angst.

Dankbaarheid bleek de parachute waarmee ik mijn emotionele vrije val kon breken

Ik liet mijn emoties op de vrije loop. Laat het maar komen, de angst en het verdriet. Emoties verdwijnen alleen door ze te laten komen en er doorheen te gaan. Ik denk dat ik door 38 jaar aan weggestopte emoties ging die ik nooit eerder had kunnen of willen toelaten of waarvan ik niet eens wist dat ze er waren.

Ergens, tussen spontane ontmoetingen, huilbuien en de geur van een prachtige bos bloemen nam de heftigheid af en krabbelde ik op; kon ik weer genieten van de kleine (en grote) dingen. Dankbaarheid bleek de parachute waarmee ik mijn emotionele vrije val kon breken. En wat meer: dankbaarheid brak niet alleen mijn val, het keerde die om en voerde me mee naar boven.

Dus: “Durf ik de stap te zetten? De sprong in het diepe te wagen? Durf ik te bungeejumpen zonder touw?” Ja! Yes, ik heb het eindelijk gedaan! Maar het was geen bungeejumpen zonder touw, het was parachutespringen met God.

Uitgelicht afbeelding: Eun-Kwang Bae via Unsplash