Geloof,  Kinderwens,  Persoonlijk

Worstelen met God

In mijn vorige blogpost schreef ik over mijn geloofscrisis. Nou, het hoge woord is eruit. De oplettende lezer heeft opgemerkt dat ik in mijn vorige post getiteld ‘Geloofscrisis‘ datzelfde woord alleen in de titel heb gebruikt en het niet in de tekst voorkomt. Gewoon omdat het nogal confronterend is om toe te geven dat ik een geloofscrisis heb. Wat moeten de mensen wel niet denken? Ik, die altijd zo vol van geloof was en 3 maanden geleden nog heb staan te getuigen van hoe God door alles heen trouw was. Hoe kan ik dan nou op een punt terecht gekomen zijn dat ik niet meer weet wat ik aan Hem heb?

Extra ingewikkeld

Een echtpaar vertelde op Groot Nieuws Radio over hun (nog) onvervulde kinderwens. Ze vertelden ook over hoe het geloof in God het omgaan met hun (nog) onvervulde kinderwens soms juist extra ingewikkeld maakt. Ze gaven zo woorden aan een gevoel dat ik niet eerder onder woorden wist te brengen: dat je naast dat je moet omgaan met het probleem zelf, ook nog te dealen hebt met een God, die het goede met je voor heeft, maar om één of andere onduidelijke reden je gebed niet verhoort, met alle twijfels van dien. Aan jezelf. En nu dus ook aan God.

Heeft de realiteit me ingehaald?

Heeft de realiteit me ingehaald? Mijn verleden? Toch nog een volgend laagje van de spreekwoordelijke ui? Ik blijf maar in cirkels draaien. Elke keer kom ik mezelf weer tegen. Dan denk ik dat ik ‘het’ achter me laat, om het vervolgens een paar jaar of een paar maanden later net zo hard weer tegen te komen.

Ik heb dan vrede met het onvervuld blijven van mijn kinderwens. Ik heb er afscheid van genomen en het is goed zo, maar het gemis blijft. De onvervulde kinderwens laat een groot gapend gat achter. Ik heb teveel tijd en te weinig zingeving. Wat ga ik doen met mijn leven? Welke gezamenlijke doelen hebben Joram en ik eigenlijk? Als je ze heb is kinderen grootbrengen een belangrijk doel van je huwelijk of relatie, maar hoe kan ik mijn tijd op een zinvolle manier invullen waarbij ik mijn door God gegeven talenten ook nog kan benutten?

Waarom?

En zo kwam ik uit bij de oude pijnen en worstelingen die er diep van binnen blijkbaar nog waren. Als God goed is waarom… waarom grijpt God niet in? Waarom is er zoveel ellende in de wereld? Waarom doet Hij niets tegen corona en de door angst verblinde overheden met hun disproportionele maatregelen? Die hadden al zo’n impact op het vernieuwen van onze trouwgeloften in oktober, kon Hij er dan niet op zijn minst voor zorgen dat het droog was tijdens de fotoshoot? En waarom regende het toen de hele dag, tijdens die vasten- en gebedsdag jaren geleden op het malieveld in Den Haag? Ik zie mezelf nog staan, kijkend naar elk stukje blauw tussen de wolken, hopend dat de buien nu wel over zouden gaan.

Waarom grijpt God niet in?

Ik ben boos op God: waar was Hij toen ik eenzaam was en verdrietig? Waarom kwamen er geen vriendinnen uit de lucht vallen toen ik daar om bad? Waarom geneest Hij mijn hart niet? Ik dacht dat Hij een God van herstel was. Waarom geeft Hij mij talenten die ik vervolgens niet kan inzetten en moet ik daar onder lijden? Waarom geneest Hij niet iedereen als je bidt? Waarom wordt ene niet zwanger en de andere wel en gaat er vervolgens bijna aan dood. Waarom krijgt iemand die na lang bidden en geloven en wachten eindelijk (spontaan) zwanger is, alsnog een miskraam? Waarom is het leven zo’n strijd? Waarom kan het niet gewoon een keer normaal? Als God zo almachtig is, waarom doet Hij dan niets?

Jakob

Vlak voordat Jakob zijn broer Ezau, die hij bedrogen had, na jaren weer ontmoette vocht hij met wie God bleek te zijn*. Een verhaal dat veel vragen oproept. “Een Man worstelde met hem (Jakob), totdat de ochtend aanbrak,” staat er. Verscheen God uit het niets en viel Hij Jakob aan? Of voelde Jakob zich bedreigd, waardoor hij het gevecht begon? Wat betekent het dat toen God Jakob niet kon overwinnen, Hij Jakobs heup zo raakte dat die ontwrichtte? En in hoeverre besefte Jakob eigenlijk dat het God wat met wie hij worstelde, aangezien hij Hem uiteindelijk vraagt om een zegen? Ik weet het allemaal niet, maar Jakobs conclusie was: “Ik heb oog in oog gestaan met God en ik ben toch in leven gebleven.” En het was een keerpunt in zijn leven: hij ging niet langer door het leven als Jakob, maar God veranderde zijn naam in Israël.

Dus: ook al begrijp ik er niets van en ook al kan ik me er niets bij voorstellen. Ik troost me met de gedachte dat uit mijn worsteling met God vast wel iets goeds kan voortkomen.

* Genesis 32:24-31

Uitgelichte afbeelding: Priscilla Du Preez via Unsplash

4 reacties

  • Aritha

    Bedankt voor deze eerlijk blog.

    Ik las in een Bijbelstudie over het worstelen met God: “Als de Vader ons op de proef stelt, kunnen we met Hem worstelen, op zoek naar zegen te midden van onze moeilijkheden. Dit streven is niet godslasterlijk; worstelen met God kan ons geloof bewijzen als het in de juiste geest wordt ondernomen.”

    Ik heb ook geworsteld met God. Maar heb het geloof behouden, alle dank aan Hem. Wat mij helpt is studeren op de namen van God. Dat is iets wat Jacob ook een beetje deed. Hij zegt tijdens de worsteling: “Vertel mij toch Uw naam!” (vers 29).

    • Juliette Blokker

      Dankjewel, Aritha. Mooi je aanvulling, dat je in je worstelingen met God Hem ook beter kunt leren kennen. En ook leuke profielfoto trouwens.

  • Martine

    Dit had ik even nodig. Geen verhaal over rotsvast vertrouwen, hoop, trouw, etc maar de kant die er ook is. Wat als God niets “doet”? Ik worstel er ook mee. Zoekend naar “iets” om me door een worstelende periode heen te komen, het liefst een weekend met gelijkgezinden ergens op de hei, raakte ik ontmoedigd door alle geloofshelden. Jouw verhaal bemoedigd me. Ik blijf doorzoeken!

Laat een reactie achter bij ArithaReactie annuleren

Ontdek meer van Vrouw naar Gods hart

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Lees verder