Overgave

In mijn blog Lijden schreef ik dat de moeilijkste tijden ook de mooiste tijden kunnen zijn, omdat je dan Gods nabijheid vaak meer kunt ervaren of Hem meer ziet werken in je hart.

De afgelopen dagen kwam ik erachter waarom. Mijn kinderwens vloog me aan. Allerlei herinneringen kwam boven. De onzekerheid over het krijgen van kinderen was eigenlijk al begonnen in mijn tienerjaren en speelt dus nu al bijna 20 jaar. Bijna 10 jaar voordat we actief begonnen te proberen om de kinderwens in vervulling te laten gaan dus. Na 10 jaren van vruchteloos proberen, hopen en wachten blikte ik terug.

Ik kwam op een punt waarop ik het overgaf aan God. Want loslaten was het enige wat ik nog kon. Ik kwam aan het einde van mezelf. Ik wist niet dat er nog een einde van mezelf was, maar kennelijk wel.

En daar in die overgave begon God te werken. Hij liet me zien dat Hij er altijd al bij was, ook al wist ik het niet. Hij troostte me met de woorden dat Hij me zag. Dat Hij me zag, al die keren dat ik dacht dat ik alleen was met mijn twijfels en angsten en ik dacht dat het vanzelf wegging als ik er niet aan dacht en er vooral met niemand over praatte, die keren dat ik een negatieve zwangerschapstest had waarvan niemand – en dan bedoel ik niemand – wist, die keren dat ik achter gesloten deuren huilde. Al die keren dat ik dacht dat niemand me zag, zag Hij me.

Ik zag Hem niet, omdat ik Hem niet toe liet. Omdat ik niet wist hoe ik een relatie met Hem kon hebben, dat ik gewoon tegen Hem kon praten en Hij antwoordt als je Hem de kans en de tijd geeft om te antwoorden.

De reden dat God in en om je kan werken als je aan het einde van jezelf komt, en je jezelf overgeeft, omdat dat het enige is wat je nog kan; als je het allemaal niet meer op een rijtje hebt in je leven en je er niets meer van begrijpt, is – naar mijn ervaring – dat je dan meer openstaat voor wat God wil zeggen en doen. Als ik Hem toelaat in mijn twijfel, pijn of verdriet, als ik weet dat dat mag en als ik niet meer denk dat ik alles alleen moet of kan oplossen, als ik me overgeef dan kan Hij werken, dan geef ik Hem de ruimte om te werken; als ik het niet meer zelf krampachtig vasthoud.

Het is het beste om een leven van overgave te leven, om elk moment weer opnieuw te kiezen om het aan God over te geven. Maar als het goed gaat en alles gaat voor de wind, dan is dat gemakkelijk om te vergeten. Daarvoor waarschuwt God het volk Israël al als zij na 40 jaar in de woestijn het beloofde land binnentrekken. Daarom zijn moeilijke tijden vaak ook de mooiste tijden zijn, waarin je het meeste ervaart van God. Maar theoretisch zou lijden niet nodig moeten zijn om meer van God te ervaren als je permanent in overgave aan Hem zou leven.

Hoe doe je dat? Goede vraag. Ik ben er ook nog niet helemaal achter en kan hier zeker nog in groeien. Ik denk wel dat een belangrijke sleutel is om jezelf er elke dag aan te herinneren dat je afhankelijk bent van God en al het goede dat je hebt een zegen is die je van Hem gekregen hebt; dat Hij jouw bron is en blijft. Met een dankbaar hart. En elke dag met God te blijven delen wat er in je hart leeft, vreugde of verdriet. Gedeelde smart is immers halve smart en gedeelde vreugde is dubbele vreugde!

Uitgelichte afbeelding: Natalie Grainger via Unsplash