De vrucht van 2 jaar bijbelschool

Vandaag was de laatste lesdag van dit schooljaar op CBC. We hadden een inspirerende les van Bert Boland, die zelf aan CBC Engeland is afgestudeerd en daarna de zending in is gegaan in Indonesië. Daarna gingen we de zaal inrichten en oefenen voor de graduation, die morgenavond plaatsvindt. Het belooft een geweldige avond te worden. Genoeg aanleiding om eens te evalueren wat 2 jaar bijbelschool mij eigenlijk gebracht heeft.

De aanleiding om eraan te beginnen was om de tijd te nemen om mijn denken te vernieuwen zodat ik in staat zou zijn te wandelen in het bovennatuurlijke leven dat Andrew Wommack in zijn boeken onderwijst. Zodat het niet enkel zou blijven bij kennis, maar ik het ook in de praktijk zou gaan uitleven. Ik kwam er al gauw achter dat er meer nodig was dan alleen maar onder het Woord zitten. De goede werken die ik deed, bleken dode (religieuze) werken te zijn, die ik deed uit plichtsbesef, om God te behagen. Ik leerde dat mijn doen en laten niets toevoegt of afdoet aan Gods liefde en acceptatie voor mij. Ik vond het moeilijk om te ontvangen en om ‘in de rust’ te komen en in de ‘ontvangstand’, legde ik mijn taken neer. Eerst in de gemeente en daarna ook in de bijbelschool. Na een periode van ongeveer een half jaar werd ik langzamerhand weer actief in het aanbiddingsteam op school en in de gemeente. De – bij wijze van spreken – 20 andere taken werden opgenomen door anderen. Toch ervoer ik nog geen echte doorbraak.

Aan het begin van het 2e jaar ervoer ik mijn eerste echte doorbraak. Het evangelie – waarvan ik van jongs af aan de ins en outs kenden: hoofdkennis – werd een openbaring op hartsniveau voor mij. Opeens besefte ik dat het meer was dan een mooi verhaal: het was écht echt gebeurd. Ik begon mondjesmaat wat van Gods liefde te ervaren, toen ik ontdekte dat ik niet van mezelf hield. In een filmpje getiteld ‘love encounter’ wordt gezegd dat je God alleen naar die mate lief kunt hebben als de mate waarin je van jezelf houdt. Ik denk dat dat waar is, het zou ik elk geval verklaren waarom ik zo’n moeite had om God lief te hebben en waarom ik me bij het onderhouden van een intieme relatie met God weinig voor kon stellen.

Ik vond mezelf op z’n zachtst gezegd niet erg bijzonder. Als ik God was, zou ik mezelf niet hebben uitgekozen. Toch was dat niet hoe God over mij denkt. Om een lang verhaal kort te maken: ik kwam erachter dat ik mijn mening over mezelf boven die van God over mij stelde en ik koos er voor om dat niet langer te doen. Het resultaat is – zo merk ik nu – dat ik ontdek dat ik mezelf begin te accepteren zoals ik ben. Ik was van nature een perfectionist. Alles wat goed ging, liep wel los, maar aan alles wat niet goed ging schonk ik aandacht. Toen ik bijvoorbeeld leerde dat niet geloof, maar ongeloof dat je geloof neutraliseert het probleem is bij gebedsverhoring, ging ik aan de slag om het ongeloof kwijt te raken, wat het in feite juist versterkte, want alles waar je aandacht aan geeft wordt groter.

Maar nu heb ik geleerd dat ik mijn tekortkomingen en onhebbelijkheden mag omarmen. Dat ik mezelf mag accepteren zoals ik op dit moment ben en dat ik goed ben zoals ik ben op elk moment in mijn proces en op elke plaats waar ik me bevind op de weg die ik met God ga. Het is zoals een onrijp appeltje dat precies goed is in het ontwikkelingstadium waarin het zich bevindt en niet wordt afgekeurd omdat het nóg niet rijp is. Dat betekent niet dat ik mezelf niet meer hoef te ontwikkelen – hoewel dat Gods liefde en acceptatie niet zou beïnvloeden – maar wel dat ik dat op een ongedwongen manier mag doen, zonder mezelf te forceren, maar juist door mezelf te accepteren en aandacht te schenken aan mijn sterke eigenschappen. Nu kan ik zeggen dat ik echt in de rust ben gekomen. Nu ben ik  – zoals Greg Mohr zegt – een ‘be-to-do’ in plaats van een ‘do-to-be’.

De tekst van dit lied omschrijft mijn proces heel goed:

There is no need to press in, when you’re already in
No point in wearing yourself out on a treadmill of prayer

Be still
Just be still and know, your efforts aren’t necessary, My work is ‘believe’
Just be still and know, this rest is your testimony, My work you will see

Be still
Living in the unforced rhymes of grace

There is no is need to draw closer, when you’re already in
No point in pushing, labouring, giving birth just to wind

It’s time to stop trying to please Me
Stop trying to please Me
Stop beating yourself up

Godfrey Birtill – Living in the Unforced

Veel meer valt er nog te zeggen over mijn ontwikkelingen op de bijbelschool. Ik ben bijvoorbeeld ook gestopt met alles proberen te begrijpen. Als iemand niet geneest na gebed, dat weet ik niet waarom – ik weet alleen dat het niet Gods schuld is – maar daardoor laat ik me niet weerhouden om door te gaan. Ik ben op outreaches en zendingsreis geweest en heb God door mijn handen zien werken. Ik heb verborgen talenten ontdekt en mensen verbaasd doen staan over mijn bijbelkennis en gegroeid in mijn vrijheid in aanbidding. Er gaat een filmpje rond op internet waarop te zien is hoe ik bid met een meisje met een verstuikte enkel en die vervolgens geneest.

Volgend jaar ga ik een praktijk jaar doen op CBC. Ik blijf in het aanbiddingsteam en daarnaast ga ik vertalen, schrijven en redigeren en helpen met het beantwoorden van vragen over het onderwijs, die van buiten de school binnenkomen. Verder ben ik in contact gekomen met mensen die op regelmatige basis outreaches gaan organiseren in Dronten en Almere en ik denk er hard over om me bij hen aan te sluiten.

Ik ben zo dankbaar voor alle ‘resultaten’. Had ik die kunnen bereiken zonder bijbelschool? Waarschijnlijk wel, maar dan zou het minstens 10 jaar langer hebben geduurd. Kortom: het waren 2 vruchtbare jaren en ’the best has yet to come’!

Uitgelichte afbeelding: Clem Onojeghuo via Unsplash