Evangelisatie

Straatvangelisatie. Wie had gedacht dat ik me daar ooit met bezig zou gaan houden. Ik die mezelf altijd voorhield dat ik meer van het discipelen van jonggelovigen ben, alhoewel ik dat ook nooit echt gedaan heb. Ik zag dat meer als taak van de gemeente of de celgroep. Mijn taak was om voor mensen te bidden en ze mee te nemen naar de kerk of de celgroep. Degene voor wie ik bad is helaas niet op mijn vele uitnodigingen ingegaan.

Het grappige is dat het ook de taak van de gemeente om mensen te discipelen, alleen wat is nu inzie is dat ík (onderdeel van) de gemeente ben. Ik hoef iemand niet mee te nemen naar de gemeente. Als ik naar de persoon toe ga, komt de gemeente naar die persoon toe. En niet en voorganger of en celgroepleider hoeft het woord te doen, maar dat kan ik zelf ook. Dan had ik de persoon die niet inging op mijn uitnodigingen om naar de kerk te komen misschien toch het goede nieuws kunnen brengen.

De outreaches met de Ronald Plat, waar ik in het kader van mijn opleiding aan de CBC aan mee deed hebben me enthousiast gemaakt voor evangelisatie door middel van genezing van de zieken. Ook ben ik daar in contact gekomen met de mensen met wie ik nu aan het uitstappen ben in Dronten.

Ik ontdek dat het ook bij evangelisatie niet gaat om mij, maar de ander. Ik heb altijd een soort schuldgevoel gehad omdat ik eigenlijk niet voor mijn geloof durfde uit te komen, laat staan het goede nieuws de delen en al helemaal niet met een vreemde op straat. Ik had altijd het gevoel dat ik te kort schoot op het gebied van evangelisatie. Eergisteren tijdens de outreach die we in Dronten hadden, mocht ik meeluisteren naar een gesprek van één van mijn teamgenoten met een man die, na alle wereldreligies waaronder de Christendom te hebben onderzocht en daarbij niet de gezochte antwoorden te hebben gevonden, erin berustte dat hij het niet wist, maar wel gelooft dat er ‘iets’ is.

Als ik zoiets tegen kom, vraag ik me meteen af hoe ik zo iemand ‘weer op het rechte pad’ krijg, want hij heeft het duidelijk ‘bij het verkeerde eind’. Ik heb dan de neiging om met bijbelteksten te gaan gooien. Over Gods liefde, maar toch. Eigenlijk ben ik dan gericht op mijn eigen behoefte om het evangelie aan iemand kwijt te kunnen (en daardoor een goed gevoel over mezelf te krijgen), in plaats van de behoefte van de ander, die misschien wel open staat voor een uiting van Gods liefde, maar er waarschijnlijk niet op zit te wachten om met bijbelteksten om de oren geslagen te worden. En dat is nou juist waar de meeste mensen op afknappen.

Mijn teamgenoot was oprecht geïnteresseerd in het verhaal van de man en luisterde met belangstelling. Ze liet hem met zijn overtuiging in zijn waarde, deelde wat uit haar eigen zoektocht naar God en daagde hem uit de bijbel voor zichzelf te onderzoeken, beginnend bij het nieuwe testament. Nee, we hebben niet voor hem gebeden, maar hij vond het wel een prettig gesprek en we hebben een zaadje mogen planten.

Hoewel ik me niet geroepen voel tot het ambt van evangelist, is evangelisatie wel onderdeel van de grote opdracht die wij als christenen allemaal hebben en aangezien voor mij nu deuren open gaan, die daar heen leiden, ga ik daarin mee. Maar misschien kan ik het beter geen ‘evangelisatie’ noemen, maar ‘het ontmoeten van mensen om hun iets van de liefde van Jezus en Gods koninkrijk te laten zien’. Het genezen van zieken is hier een voorbeeld van. Maar bovenal uister en naar de behoefte van de persoon. Dat deed Jezus ook.

De meest bijzondere ervaring van eergisteren is nog wel hoe we als team samen een eenheid aan het worden zijn. Een avond ervoor hadden een paar van mijn teamgenoten 2 mensen bevrijd van demonen en daarbij was het er onverwacht heftig aan toe gegaan, zodanig dat ze nu twijfelden over hun autoriteit in Christus. Dus zijn we eerst naar mijn huis gegaan om voor hun te bidden. We mogen Gods liefde en goedkeuring over hun uitspreken en hun bevestigen in hun autoriteit in Christus. Omdat ze net die ochtend beiden besloten hadden te stoppen met roken, konden we hen ook meteen van de verslaving vrijzetten. Anderhalf uur later dan gepland begonnen we uiteindelijk met onze outreach.

Anders als bijvoorbeeld in de Bijlmer, komen we veel stugheid tegen in Dronten en ‘als ik gebed nodig heb, kan ik zelf ook wel bidden’ is een veel gehoorde uitspraak. Toch gaan we door, want we geloven dat God ook de mensen in Dronten op het oog heeft.

Uitgelichte afbeelding: Natalie Grainger via Unsplash