Down memory lane

Het is weer april. De 2e jaars-studenten van CBC zijn op missietrip, sommige van mijn oud-klasgenoten zijn mee als begeleiders en ik volg thuis hun blogs. En eerlijk is eerlijk; hoewel er dit jaar geen groep naar Zuid-Afrika is, brengt dit toch de nodige herinneringen bij mij naar boven en stiekem ben ik toch wel een beetje jaloers op die gelukkigen die nu met hun zendingsreis bezig zijn.

Gisterennacht droomde ik dat ik naar Oeganda ging. Vanochtend was ik vroeg wakker en toen ik de gordijnen openschoof, waande ik me even in Zuid-Afrika. Het zachte morgenlicht deed me denken aan het morgenlicht waarin we in Zuid-Afrika elke ochtendvroeg van ons verblijf naar de compound vertrokken. Het feit dat het zonlicht op een pruimenboom in knop viel, bracht me weer terug naar de realiteit. Want dat zie je niet in Zuid-Afrika. In elk geval niet in april.

Wat was het een mooie tijd in Zuid-Afrika en tegelijkertijd confronterend. Eigenlijk besef ik nu pas hoe bevoorrecht ik ben dat ik deze reis heb kunnen maken. Mede-mogelijk gemaakt door de opbrengst van de pruimenboom.

Ik ben mezelf behoorlijk tegen gekomen en er kwamen ook dingen naar boven waar ik niet blij mee was en zelfs van schrok. Ook de beoordeling was voor mij enigszins schokkend (het was wel voldoende hoor, maar het beeld dat de begeleiders ervan hadden verschillende van het beeld wat ik er zelf van had). Daardoor hebben de herinneringen eraan in het verleden voor mij altijd een beetje een nare bijsmaak gehad. Misschien is dat ook wel de reden dat ik er tot op heden nog geen fotoalbum heb gemaakt, terwijl ik dat na een bijzondere reis – zoals de reis naar Costa Rica, die Joram in 2007 bij zijn blikje cola won of de 2 bezoeken aan het ophanghuis-project in Roemenië in 2009 en 2011 of de reis naar Israël die ik in 2014 met het gezin van mijn ouders maakte – normaal gesproken zo snel mogelijk doe en daar dan uren- en dagenlang tot diep in de nacht mee bezig kan zijn.

Ik realiseer me eigenlijk dat het vandaag dat eerste keer is dat ik terugkijk op mijn zendingsreis naar Zuid-Afrika zonder die bijsmaak. En dat ik het verlangen voel om het nog een te doen. Ik denk aan deze mensen op de Ark (organisatie waar we in Zuid-Afrika werkten) en vraag me af hoe het met ze is. Waarschijnlijk is ook wel verloop geweest onder de bewoners van de Ark. Ik volg de Ark nog steeds op facebook en zie regelmatige leuke en positieve berichten langskomen.

Ik denk aan hoe we samenwerkten en hoe we een gevarieerd programma draaiden met de New-Jerusalem girls en hoe zij daarvan genoten. Hoe ze mede na mijn emotionele getuigenis ook open waren over hun leven en hoe ik ook de dames die hun verhaal in het Afrikaans deden, dankzij mijn vriendschap met een Zuid-Afrikaans zendingsgezin in België, redelijk kon volgen, waar anderen daar meer moeite mee hadden. Hoe we mensen bevrijd zagen worden van demonische gebondenheid en hoe ze daarna vervuld werden met de Heilige Geest en (weer) in tongen spraken. Hoe we samen met de tienermeisjes een dans maakten en hoe ik er eerst een hard hoofd in had dat heb op tijd af zou komen en hoe we, dankzij de inzet van de tienermeisjes zelf, toch iets moois konden neerzetten. En hoe ik daarna me dezelfde klasgenoot een dans maakte voor de bruiloft van een stel; weer andere klasgenoten die mee waren naar Zuid-Afrika. Hoe we samen aten in de eetzaal en hoe we in dezelfde ruimte oefenden voor de aanbidding met een eettafel als standaard voor het keyboard. Hoe het links rijden soms toch wel een beetje eng was en hoe we samen ook gewoon leuke uitstapjes maakten.

Hoe meer ik eraan denk, hoe meer warme herinnering er naar boven komen. Dat ik daar al die tijd maar zo weinig aan gedacht heb. Nooit gedacht dat de missietrips van de volgende lichting zo’n effect op me zouden hebben.

Toen de vrouwelijke begeleider voor de zendingsreis naar Oeganda weg viel, hebben ze besloten dat de mannelijke begeleider het, met de hulp van de Nederlanders ter plaatste, ook wel alleen af zou kunnen. Later bedacht hij dat ze mij ook wel hadden kunnen vragen, maar daar hadden ze toen niet aan gedacht. Hadden ze er maar aan gedacht, dacht ik afgelopen dinsdag toen ze uitgezegend werden. Maar dan zou ik op mijn 12,5 jarige trouwdag van huis zijn geweest en dat zou ook een beetje jammer geweest zijn.

Dus nu ga ik met Joram, ter ere van ons 12,5 jarig huwelijk, lekker een weekendje naar Valkenburg. En als we terug zijn, wordt het denk ik maar eens tijd om te beginnen met mijn fotoboek van Zuid-Afrika.

Uitgelichte afbeelding: Wade Lambert via Unsplash