Hoe God mijn meisjesdroom nieuw leven inblies

Hoewel ik waarschijnlijk ‘nee’ had gezegd, vond ik het jammer dat ik niet was uitgenodigd voor de sprekerspoule van CBC. Dat verbaasde me zeer. Ik had immers niets met onderwijs? Alle spreken-in-het-openbaar cursussen en training te spijt, koste het me de grootste moeite om een presentatie te geven. Mijn collega’s vertelden gewoon wat uit de losse pols en ik kwam na 5 keer oefenen nog amper uit mijn woorden. Ik praatte binnensmonds en monotoon. Aan iedereen konden trainers wel een praktische tip gegeven, behalve aan mij: ‘gaan eens naar een logopedist’. ‘Zie je wel, ik ben niet te redden’ dacht ik dan, ‘iedereen kunnen ze helpen, maar ik ben zo’n moeilijk geval dat ze me naar de specialist sturen’. ‘Ik kan toch niemand wat aan z’n verstand brengen’. En zo gebeurde het dat ik de deur ‘onderwijs’ dicht deed.

Ja, ik hield – en nog steeds – van informatie en kennis verzamelen maar dat overdragen aan anderen, nee. Toen ik in de Shelter een motivatiegaven test maakte kwam ‘onderwijs’ met stip op nr 1, maar ja ‘dat kwam omdat de vragen over kennis vergaren gingen, en dat is nog heel wat anders als kennis delen’.

Op een ochtend gaf Marijke op CBC uitleg over de impromptu-talks. Ze noemde 3 kenmerken die vaak gezien worden bij mensen die geroepen zijn voor onderwijs: een liefde voor het Woord, de behoefte om dat te onderzoeken en het verlangen om het te delen. ‘Ok… 2 van de 3 herken ik bij mezelf, zou dat iets betekenen?’ Opeens realiseerde ik me dat én de sprekerspoule mij aansprak én bij de gaventest ‘onderwijs’ de hoogste score gaf én – soms heb je dat je ergens heel lang niet aan gedacht had en herinner je je het ineens weer – dat ik als kind later juf wilde worden. Joost mag weten hoe ik dáárbij kwam. Kennelijk had het een bepaalde aantrekkingskracht op mij. Misschien was het een uiting van wat God al in me had gelegd.

Na de les vertelde ik het Marijke. Ik deelde ook mijn vroegere problemen met spreken in het openbaar. Ze wees me erop dat die dat-kan-ik-niet gedachten, eigenlijk leugens waren, die ik mezelf had doen geloven. Ook die onderwijs-is-niet-mijn-ding gedachten bleken niet van God te zijn, want later die dag kwam er ook nog een profetie, die ik een paar maanden daarvoor had ontvangen, in mijn herinnering. En -3 keer raden – die had ook betrekking op onderwijs. Ik had het alleen nooit zo opgevat, omdat ik mezelf niet zag als berokken daarin.

Inmiddels heb ik 2 impromptu-talks gehad. Dan trek je een onderwerp uit de hoge hoed, heb je 2 min. voorbereidingstijd en mag je er vervolgens een 10-min. preekje over houden. Beide keren waar de toehoorders enthousiast over de inhoud en verrast over mijn Bijbelkennis. Blijkbaar is dat – anders dan ik dacht – niet gewoon. En ja, ik mag nog wel wat groeien in het gebruik van mijn stem, maar nu ik gestopt ben de dat-kan-ik-niet leugens te geloven, zal dat wel verbeteren naarmate ik vaker spreek. Zo heeft God dus de deur ‘onderwijs’ weer geopend.

Uitgelichte afbeelding: Ratiu Bia via Unsplash