Grote dingen

Er gebeuren grote dingen als je de naam van Jezus aanroept! Voor de volle 100% waar – soms is de vraag alleen wel wat ‘grote dingen’ precies zijn. Als er “God heeft grote plannen met deze gemeente (kerk)/jouw leven/vul maar in” wordt geprofeteerd, waar denk je dan aan? Bij ‘grote plannen met de gemeente’ denkt men algauw aan een mega-kerk, grote aantallen, spectaculaire wonderen en bekeringen. “We gaan de stad veroveren voor Jezus!” Dat is tenminste mijn ervaring in evangelische kringen.

Toen ik ruim een jaar geleden in het leiderschap van onze gemeente stapte, verwachtte ik dan ook grote dingen. Het zou geweldig worden. God zou geweldige dingen doen en ik zou er met mijn neus bovenop staan – dat is hoe het voelt om God door je heen te zien werken. Mensen zouden gediscipeld worden en met God gaan wandelen in hun bestemming. Het lichaam van Christus zou opstaan en Gods koninkrijk zou zichtbaar worden. Een stukje hemel op aarde.

Terugkijkend vraag ik me af wat daar nou eigenlijk van terecht is gekomen. Want de praktijk was zo ongeveer het tegenovergestelde. Ik zag de gemeente langzaam maar zeker afbrokkelen. Er is zoveel gebeurd – zoveel kapot gegaan. Ook mijn vertrouwen heeft een deuk opgelopen. Van sommigen mensen met wie ik eerder heel close was, weet ik nu niet meer wat ik aan ze heb. Het leek wel een soap, met de meest bizarre en onverwachte wendingen. Dat is nog zacht uitgedrukt, maar vanwege privacy redenen zal ik er op deze plaats niet verder over uitwijden.

Laatst raakten Joram en ik in gesprek met een kennis van hem. Hij stelde vragen over wat ik deed voor werk, wat mijn achtergrond was enzovoorts, ook mijn leiderschap in de gemeente kwam ter sprake. Ik moest de neiging om weg te lopen onderdrukken, zo ongemakkelijk voelde ik me erbij. Eerst te moeten toegeven dat ik als universitair geschoold persoon ongeschoold werk doe en daarna ook nog dat de gemeente onder mijn leiding kapot is gegaan. Er valt natuurlijk heel veel voor te zeggen, maar toch… Ik schaamde me gewoon voor mijn leven en voelde me mislukt en gefaald. Hoe zo grote dingen?

Op dat soort momenten steken oude gedachten van minderwaardigheid de kop op en ontstaat er een strijd in mijn denken. Ik heb geleerd de leugens van de tegenstander te bestrijden door middel van aanbidding. Negatieve gedachten zijn zo sterk, ze kunnen je binnen 5 minuten naar beneden sleuren. Van ‘er gaat iets fout – dat wil zeggen: het gaat niet zoals verwacht’ naar ‘mijn leven heeft geen zin, ik kan net zo goed dood zijn’. In 5 minuten! Dat wist ik al. Uit de nodige ervaring. Maar ik heb (her)ontdekt dat aanbidding; positieve, op God gerichte gedachten, gedachten over Zijn waarheid en Zijn grootheid je ook in 5 minuten weer uit de put van zelfbeklag en minderwaardigheid kunnen optillen.

Ik vul me met zulke gedachten door naar aanbiddingsmuziek te luisteren en erbij aan te sluiten – mee te zingen of te dansen. Eigenlijk is dat niets nieuws voor mij, maar ik zat vast. Letterlijk en figuurlijk altijd weer hetzelfde liedje. Ik had me al voorgenomen om weer eens nieuwe cd’s aan te schaffen toen ik op het idee kwam om spotify (een dienst om online muziek te luisteren) te nemen. En sinds ik een reclame-vrij abonnement heb, heeft mijn stemming een vlucht genomen. Ik voel me niet meer zo negatief. Ik denk dat God me voor de deur van een depressie heeft weggesleept.

Toen ik op facebook het bovenstaande plaatje tegenkwam dacht ik aan een wijze les die ik van een vriendin leerde, toen ik deelde over wat er in gemeente gebeurde en hoe sommigen, waaronder ik, er nog wel geloof voor hadden. “God heeft grote plannen met de gemeente – de recente ontwikkelingen wissen die niet uit.” Zij stelde de goede vraag: “Wat zijn ‘grote plannen’ dan precies?” Wij mensen denken snel in aantallen, maar hoe ziet God het? Misschien ziet ‘groot’ er in Gods ogen wel heel anders uit. Iets wat klein is in de ogen van mensen kan juist groot zijn in de ogen van God – of andersom. Een klein gebaar op de juiste tijd kan heel veel voor iemand betekenen en zelfs levensreddend zijn. Maar wij denken aan grote aantallen en spectaculaire dingen. Hoe vaak zouden we de kleine wonderen die onder onze neus gebeuren missen, gewoon omdat we (uit)kijken naar spektakel?

Ik verlang ernaar om Jezus door mij heen te zien werken in het leven van anderen. Ik wil dat mijn leven van betekenis is voor anderen. Als ik dood ben, wil ik herinnerd worden door wat ik voor de mensheid betekend heb. Ik wil het verschil maken. Ik wil dat de wereld door mijn aanwezigheid een betere plaats wordt. Ik wil mensen bemoedigd zien worden en in hun bestemming zien komen. Maar hoe ziet dat er dan uit? Zegt de Bijbel niet dat de één zaait en de ander maait? En is het niet Gods werk dat het zaad groeit en een oogst voortbrengt (Joh. 4:36-38, 1 Kor. 3:7)? Het kan gebeuren dat je zaait in de levens van mensen; iets voor hen doet of tegen hen zegt, maar er nooit een ‘resultaat’ van ziet. Maar dat wil dus niet zeggen dat het er niet is. En als je wel resultaat ziet, is dat niet (alleen) resultaat van jouw inspanning, maar ook van degene die (ook) gezaaid heeft en bovenal van God die het heeft uitgewerkt.

Er gebeuren grote dingen als je de naam van Jezus aanroept. Het is alleen wel belangrijk om de juiste verwachting te hebben. Anders kun je teleurgesteld of gefrustreerd raken. Of je ziet gewoon de kleine zegeningen over het hoofd. Je herkent Gods werk gewoon niet als Gods werk. Er overkomt je hetzelfde als de religieuze leiders van de Joden in de tijd dat Jezus op aarde wandelde; zij (h)erkenden Hem niet als hun beloofde Messias, omdat Hij niet aan hun verwachtingen voldeed.

Het koninkrijk van God is als een zaad (Mat. 13:31, Mar. 4:26). Je plant een zaadje. Dan zie je eerst een hele tijd niets. Het lijkt wel of er niets gebeurt, maar onder de grond ontkiemt het zaadje en schiet het wortel. Na een tijdje wordt het ook zichtbaar boven de oppervlakte, maar er is veel tijd en verzorging nodig voordat er uiteindelijk een oogst komt. Het evangelie is geen instant-evangelie. Ja, je wordt instant wedergeboren, maar daarna begint een proces van groeien naar volwassenheid en wandelen met God. Je denken vernieuwen is daarbij het sleutelwoord (Rom. 12:2).

Jezus vergelijkt het koninkrijk van God met een zaad, niet met een magnetron. “Ping” en klaar! Het wordt gekenmerkt door groei en processen die tijd kosten. Eigenlijk is ‘bestemming’ dus niet helemaal het juiste woord. Je ‘bestemming’ is een weg en niet een bestemming; “U hebt uw bestemming bereikt.” Onderweg kom je dingen tegen, leer je dingen, ontdek je dingen en wat je doet of laat is zinvol. Alles wat je onderweg doet of laat en meemaakt doet er toe. Het is niet zo dat het pas begint als je op je ‘bestemming’ bent aangekomen. (Je kunt anderen dus ook niet veroordelen als ze nog niet zo ver op weg zijn als jij en/of dezelfde inzichten/openbaringen hebben, want je weet niet hoe lang ze al onderweg zijn of waar ze vandaan komen. Wat je wel kunt doen is anderen meenemen en onderwijzen als je ziet dat ze vastlopen.) Dus het afgelopen jaar waarin ik – naar wat zichtbaar is – een falend leiderschap heb uitgeoefend, is niet zinloos geweest. Al voelt dat wel zo. Ja, het kost me nog wel wat moeite om me die waarheid eigen te maken. Ook een onderdeel van het proces.

‘Wandelen in je bestemming’ is een interessante beschrijving van het leven van een discipel van Jezus. Helemaal interessant wordt het wanneer je je realiseert dat Jezus de Weg ís (Joh. 14:6). Je bestemming is een weg. Wandelen in je bestemming = wandelen op de weg = wandelen in/met Jezus. Want het gaat helemaal niet om het resultaat. Het gaat om God en onze relatie met Jezus. En als we ons leven daarmee vullen, we ons laten leiden door de Heilige Geest en daarin volharden (Gal 6:9), dan komt de oogst als vanzelf – of je het nu zelf ziet of niet.

Uitgelichte afbeelding: Clark Tibbs via Unsplash