Gladde rug

Sommige mensen. Ze willen je altijd een spiegel voorhouden en met alles wat ze zeggen proberen ze je een wijze les te leren. Nou ja, zelfs als komt die wijze les niet aan – of erger: hij helpt je van de wal in de sloot – dan kun je er altijd nog van leren hoe je je niet laat beïnvloeden door wat de mensen zeggen. En zo zie je maar weer dat er dan toch een wijze les te leren is. Iemand noemde dat eens ‘het van je af laten glijden als water van de rug van een eend’ een gladde rug dus. En bemoeizuchtige- of kritische mensen stellen je bij uitstek in de gelegenheid om dat te ontwikkelen.

Hoe belangrijk dat is kwam ik vorige week achter. Ik had op de bijbelschool les gehad over financieel rentmeesterschap en elke keer als het over geven ging, overviel me een onbehaaglijk gevoel. Want iets in mij zei dat wij het niet goed deden. Toen later iemand onze financiële situatie ter sprake bracht en ons vervolgens zijn ongezouten mening presenteerde over onze keuzes op dat gebied, probeerde ik het van me af schudden, maar als ik nu terug kijk, zie ik dat op dat soort momenten toch zaadjes van angst werden gezaaid.

Toen de auto stuk ging en het te duur bleek om te laten repareren en hij dus vervangen moest worden, maakte dat een hele stroom van gedachten bij mij los en ik werd me ervan bewust dat al die twijfels en angsten rondom financiën op de achtergrond aan het sudderen waren en dus door deze trigger naar voren kwamen. Toen we de oude auto verkochten – een vriend heeft ons hier enorm bij geholpen – betaalde de koper met allemaal biljetten van 50 euro. Omdat de verkoop niet helemaal liep zoals gedacht en omdat ik wist dat er valse 50 euro biljetten in omloop zijn, was mijn argwaan compleet.

Joram vertrouwde het wel. En er was verder niets wat erop wees dat het niet in de haak was. De onderhandeling liep stroef (waarom zou je moeilijk doen als je toch met nepgeld betaalt), na de betaling hadden ze geen haast om weg te komen, maar zelfs nadat we de biljetten op echtheidskenmerken hadden gecontroleerd en ik de naam en het adres op het vrijwaringsbewijs had na gezocht op internet was mijn ongerustheid niet weg. Zelfs nadat Joram het zonder problemen op de bank had gestort – hij had mij gevraagd dat te doen, maar omdat ik dat niet alleen durfde, want ‘wat als blijkt dat er toch valse briefjes tussen zitten’, dus was hij zelf maar gegaan – duurde het even voordat ik alle onrust kwijt was.

Hoewel ik dacht dat mijn bedenkingen – en die van anderen – een kern van waarheid bevatten, is het duidelijk dat dit bovenstaande alles wat rationeel is oversteeg. Volgens Joram liet ik me gek maken door de duivel. In ieder geval is duidelijk dat het niet van God is en (dus) ook niet van mijn nieuwe mens. Ik heb mijn hele leven mijn angsten beheerst door mijn omgeving te controleren, confrontatie te vermijden en/of het weg te redeneren. Maar in Christus heb ik autoriteit gekregen over angsten en zou ik net zo goed als ik weiger om ziek te zijn, moeten kunnen weigeren om angstig te zijn. Het is nog wel een beetje zoeken hoe ik dat dat in de praktijk breng. Bij mijn oude strategieën was ik focust op de angst en hoe voorkom je dat het werkelijkheid wordt, en daarmee was ik een slaaf van angst. Maar nu ik een kind van God ben, zouden zaadjes van angst geen grond meer in mijn hart moeten vinden en al helemaal geen vrucht moet dragen.

Ik denk dat het antwoord ligt in het gefocust zijn op God en de beloften in Zijn woord. Dat boven alles en als er ongeregeldheden in mijn leven zijn, is er ook een plaats om die aan te pakken, maar niet zonder de focus op God te verliezen. Ik kan niet (altijd) voorkomen dat er slecht zaad gezaaid wordt – door wat mensen zeggen of situaties die zich voordoen of misschien wel de draai die ik daar zelf aan geef – maar ik kan wel voorkomen dat het vruchtbare grond vindt. ‘Je kunt me rug af’ zo gezegd.

Uitgelichte foto: Vincent van Zalinge via Unsplash