Barbecue moment!

Op CBC maken we – of laat ik voor mezelf spreken: ik – ook ‘barbecue momenten’ mee. Zo noem ik het tenminste. Soms word je geconfronteerd patronen van de oude mens of het vlees. De doelstelling is dan om je vlees te kruisigen – wat natuurlijk geen ‘moeten’ is (het is je vrije keuze), maar wel een ‘must’ als je geestelijk wilt groeien. Eerst moet (lees: mag) je tot verbrokenheid komen, sterven aan je vleselijke verlangens, alvorens op te staan in de opstandingskracht van Christus. Mark Becking, onze directeur, heeft daar ook een mooi boek over geschreven, getiteld Discipelen vanuit genade. Het vlees op de barbecue leggen – want daar hoort het -, zo noem ik dat verbrokenheidsaspect. En ja, dat kan pijnlijk zijn.

Gisteren hadden we een DVD les. De spreker gebruikte veel persoonlijke getuigenissen en ook getuigenissen van personen die hij goed kent. Daarbij noemde hij allerlei niet te zake doende details. Zoals: ‘ik was in stad A, dat is X km van stad B’ of ‘dat was vorige week.. eh dinsdag of was het nou woensdag… o, ik denk dat het dinsdag was’ en ga zo maar door. Daardoor raakte ik hem kwijt en begon me halverwege af te vragen wat hij er eigenlijk mee wilde zeggen. Als hij dan weer – eindelijk – bij het onderwerp terugkwam dacht ik: ‘o ja, daar ging de les over’. Begrijp me niet verkeerd, de les(stof) was verder prima.

Ik begon me er een beetje aan te ergeren en dacht ‘maak nou eens je punt!’. Dat heb ik wel vaker als iemand er voor mijn gevoel een beetje om heen draait. Ik kreeg de indruk dat deze leraar erg de behoefte had om helemaal compleet en correct te zijn in wat hij vertelde over gebeurtenissen in zijn leven. En toen realiseerde ik me dat ik er nog zo één ken… namelijk mezelf. Opeens werd ik me ervan bewust hoe vervelend het voor een toehoorder kan zijn om je helemaal te verliezen in details die voor jou wel belangrijk zijn, maar niet voor het luisterend publiek! Au…

In wezen is dat ik-gericht – nu spreek ik weer voor mezelf – om mijn verhaal met alle details precies goed en volledig te willen vertellen. En als ik iets vergeten ben, het later nog toe te willen voegen. Dat is namelijk mijn behoefte om gehoord te worden of misschien wel om aan mijn eigen perfectionistische verwachtingen te voldoen. En het gevaar is dan om de behoefte van de luisteraar uit het oog te verliezen. Communiceren, of onderwijs – for that matter – gaat er vooral om dat je de informatie ook adequaat weet over te brengen. Niet gericht op jezelf, maar op de ander.

Nu is mijn uitdaging – en dat kan ik vooral thuis met Joram oefenen – om bijvoorbeeld te praten over mijn belevenissen op CBC, gewoon te vertellen, en mijn perfectionisme los te laten. Als ik niet weet of het nou maandag of dinsdag was, zeg ik gewoon ‘deze week’. En als het gesprek is afgerond, kom ik later niet terug op kleine details. Loslaten. Ja, dat is het juiste woord. En misschien is het wel: laat los en u zult losgelaten worden.

Uitgelichte foto: James Sutton via Unsplash